| 1 |
სად წავიდა მეტრფე შენი, უმშვენიერესო ქალთა შორის? საით მიიქცა მეტრფე შენი?
|
|
|
| 2 |
თავის ბაღში ჩავიდა მეტრფე ჩემი, სურნელოვან კვლებში,
ბაღებში სამწყესად, შროშანთა დასაკრეფად. |
1 |
მიმგებელმა თქუა: ძმისწული ჩემი შთავიდა მტილსა თჳსსა წედთა მათ საკუმეველისა,
მწყსად შორის მტილთა დაკრებად შროშნისა. |
| 3 |
მე ჩემი მეტრფისა ვარ და ჩემია მეტრფე ჩემი, რომელიც
მწყესავს შროშანთა შორის. |
2 |
მე ძმისწულისა ჩემისა და ძმისწული ჩემი ჩემდა, რომელი
ჰმწყსის შორის შროშანთა. |
| 4 |
მშვენიერი ხარ, სატრფოვ ჩემო, თირცასავით და სანატრელი -
იერუსალიმივით! საშინელი - ბაირაღებით მორთული ბანაკივით! |
3 |
სიძე ეტყჳს სძლისა მიმართ: კეთილ ხარ, მახლობელო ჩემო,
ვითარცა სათნოებაჲ, შუენიერ ხარ, ვითარცა იერუსალიმი, საკჳრველ, ვითარცა
დაწესებულნი. |
| 5 |
მიაქციე თვალები ჩემგან, რადგან მატყვევებენ! შენი თმები
თხათა არვეა, გალაადიდან დაშვებული. |
4 |
მიდრკენ თუალნი შენნი წინაშე ჩემსა, რამეთუ ამათ ფრთოვან-
მყვეს მე. თმაჲ შენი, ვითარცა სამწყსოჲ თხათაჲ, რომელნი გამოჩნდეს გალადით; |
| 6 |
კბილები შენი ცხვრის ფარაა, საბანელით ამომავალი; ყველანი
ტყუბტყუბად მსხმელნი არიან და ბერწი არ არის მათ შორის. |
5 |
კბილნი შენნი, ვითარცა არვე მორისულთა, რომელნი აღმოვიდეს
საბანელით, ყოველნი ორთმსხმელ და ბერწი არა არს მათ შორის; |
| 7 |
ღაწვები შენი ბროწეულის ლებნებია შენს პირბადის ქვეშ. |
6 |
ვითარცა საბელი ძოწეული, ბაგენი შენნი, და სიტყუაჲ შენი
შუენიერ, ვითარცა ნაქურცენი ბროწეულისაჲ, სიკეთენი შენნი გარეშე დუმილისა
მაგის შენისა. |
| 8 |
სამოცი დედოფალია, ოთხმოცი ხარჭა და ურიცხვი ქალწული; |
7 |
სამეოცნი არიან დედოფალნი და ოთხმეოც ხარჭნი, და
ქალწულნი, რომელთა არა არს რიცხჳ. |
| 9 |
ეს კი ერთადერთია, მტრედი ჩემი, უბიწო ჩემი; ეს
ერთადერთია დედამისისთვის, გამორჩეულია მისი მშობლისათვის. იხილეს
ქალწულებმა და ბედნიერად შერაცხეს იგი. |
8 |
ერთ არს ტრედი ჩემი, სძალი ჩემი, ერთ არს დედისა თჳსისა.
რჩეულ არს მშობლისა თჳსისა. იხილეს იგი ასულთა და ჰნატრეს მას. დედოფალთა
და ხარჭთა აქეს იგი. |
| 10 |
ვინ არის იგი, ცისკარივით აღმომჭვრეტელი, მთვარისებრ მშვენიერი და მზისებრ ნათელი?
და საშინელი როგორც ბაირაღებით მორთული ბანაკი? |
9 |
ასულთა და დედოფალთა იხილეს სძალი და ჰნატრეს მას: ვინ
არს ესე, რომელი ბრწყინავს, ვითარცა ცისკარი, შუენიერ, ვითარცა მთოვარე,
რჩეულ, ვითარცა მზე, საკჳრველ, ვითარცა განწესებულნი? |
| 11 |
ჩავედი ნიგვზნარში, რომ მენახა მწვანე ჭალები; მენახა, თუ
აყვავდა ვაზი, თუ გაიფურჩქნა ბროწეული. |
10 |
სიძე ეტყჳს სძალსა: მტილსა ნიგუზოვანთასა შთავედ ნაშობი ღუარისაჲ ხილვად, უკუეთუ
აღყუავნა ვენაჴი, აღყვავნეს ბროწეულნი. |
| 12 |
არ მეგონა, თუ გამიწევდა გული ჩემი ხალხის დიდებულთა
ეტლებისკენ. |
11 |
სძალი ეტყჳს სიძესა: მუნ მოგცნე ძუძუნი ჩემნი შენ. ვერ ცნა სულმან ჩემმან, დამდვა
მე ეტლად ამინადაბისა. |
| |
|
12 |
ასულნი და დედოფალნი ეტყჳან სძალსა: მოაქციე, მოაქციე, სულამიტელო! მოაქციე,
მოაქციე და გიხილოთ შენ! |